Fortu e Birras

É en momentos como este cando un se reencontra consigo mesmo, cando retoma a consciencia de que un blogue non deixa de ser un proxecto persoal, unha visión íntima do mundo. Se gusta, ben; se non gusta, non pasa nada, aí está a barra de direccións para teclear outra cousa. Digo isto porque ás veces sínteste atrapado por unha personaxe creada por ti mesmo. E entón, calquera día, por calquera motivo, fortuitamente, tropezas con vellos papeis que che lembran o camiño percorrido. E o camiño percorrido gústame, e moito, na meirande parte dos seus case 32 quilómetros.
Pois si, eu fíxenvos as miñas pequenas incursións na banda deseñada. O profe Agustín procurara cultivar nos seus alumnos prepúberes o gusto polo cómic. Polo menos nun tivo éxito, ainda que ningún bosquexo viu a luz ate que atopei nas páxinas da AEG, primeiro, e de Cousas, despois, a oportunidade de publicar as miñas trasnadas gráficas claramente influídas por un Carlos Azagra a quen tiña por debuxante de cabeceira.
Outra das miñas grandes paixóns foron, e siguen sendo, as festas do país. As romerías. Nada de festivais, nin concertos, eu quero monte, río, alameda, gaitas, sol, ver aos vellos preto miña. Eles si que saben latín. Veñen de volta na cousa da festa. E claro, xúntalle a querencia polo debuxo coa inevitable atracción pola troula e voilà: Fortu e Birras en Desembarco Vikingo. Que vos preste ;)