A nova web do Concello de Mugardos (e II)

"Era unha prioridade actualizar a páxina". Así se expresaba Xosé Fernández Barcia o 29 de decembro para xustificar a renovación da web municipal. 36 días despois o Goberno do Concello de Mugardos publicou 3 notas informativas. Cando o habitual noutras webs municipais é a publicación diaria para veciñanza, en Mugardos sácase unha nota cada 12 días. A última delas, escueta, o 17 de xaneiro.

"Era unha prioridade actualizar a páxina". Si, era e é, porque a información actualizada deixou de ser un servizo á cidadanía hai tres anos, e continúa a selo.

Mais non é so a cantidade, senón a cualidade da información que se publica a que en ocasións incumple o propósito de utilidade pública. No último Pleno presentouse unha moción por parte de tódolos grupos da oposición denunciando o uso partidista da web e reclamando un regulamento de uso para ela. O Alcalde opúxose, mais xa corrixiu algunhas liñas da redacción orixinal, agochando as mencións directas a siglas e programas electorais.

O desenvolvemento dun regulamento de uso dunha web municipal, pagada con cartos públicos, e destinada a ofrecer un servizo público, é fundamental. Non debe ser nunca plataforma de proxección electoral nin de quen goberna hoxe, nin de quen gobernará mañá. Debe quedar clara a diferenza entre web municipal e bitácoras partidistas. Porén, a día de hoxe a última nova publicada polo Concello e a última publicada no blogue do BNG coinciden en data, en contido e ata na foto empregada. Equivócase o BNG de Mugardos (ou o que quede del), se pretende asimilar partido e goberno, ao estilo do que paradoxalmente adoitaba denunciar en tempos de Fraga Iribarne. Unha fuxida cara adiante. Unha deriva. Unha vergoña.

A nova web do Concello de Mugardos (I)

O mércores 29 de decembro presentaba o Goberno deste Concello de Mugardos a nova web que dará servizo á veciñanza nos vindeiros anos. En palabras do propio Alcalde "era unha prioridade actualizar a páxina". Si que o era... e segue a selo.

Cara fóra o redeseño da web municipal concédelle maior peso ás imaxes, é máis visual. Anunciouse tamén a inclusión do programa SIGEM, que deberá permitir e axilizar a tramitación online de axudas, licenzas, pagamentos ou subvencións, mais do que aínda non se dispón. Outra novidade é tamén a aparición do "Buzón de suxestións", que favorece a comunicación directa co Concello, aínda que se bota en falta saber a quen nos diriximos. As respostas que o Concello poida darnos, a diferenza do que acontece en webs municipais como a de Ares, non serán públicas.

Cara dentro, como a propia SDWeb (empresa programadora da nova web) explicou na súa presentación, a nova estrutura amplía as posibilidades de incorporar novas funcionalidades. Para a edición de contidos substituíuse o sistema wikitexto polo WYSIWYG, o que fará que as persoas encargadas de engadir contidos se atopen nun entorno algo máis familiar, mais tamén abre as portas á descoordinación de estilos e conseguinte desorientación do/a visitante. Porén, como os propios técnicos explicaban “o que importa é que teña información actualizada”.

En liñas xerais, estas son as novidades fundamentais da nova web. Os estándares de accesibilidade xa se cumprían anteriormente. A organización da información que se ofrece (diferenciación entre Concello/Municipio) mantén o que xa existía. Non se observa unha ampliación suficiente da documentación aportada dende o Concello en seccións como Historia, Xeografía, Galería de imaxes ou Rotas, agás o engadido dun apartado propio para a Festa do Polbo.

Sobre a necesidade da actualización de contidos, e da súa cualidade, comentarei noutro momento.

Breve cursiño para conducir por Mugardos (XXIV)

Prohibidas cacas.

O recente bando do Alcalde, lembrando unha normativa que pode castigar ata con 250 € as deposicións dos cans, é aplaudido pola oposición por IU-EU, que levou a iniciativa no asunto.

A partires de agora será interesante comprobar como, a dez metros dun coche reiterada e impunemente aparcado no peirao ocupando o carril enteiro mentres o seu dono toma o vermú nos bares, a Policía Local si multa a unha señora que deixou que seu can cagase na herba.

¿Ou non?

Querer ser algo máis que taberna mediática

Podería ficar no BNG, ao quentiño e sen dar chío mentres un tal líder fai e desfai á súa maneira, á súa propia, sen contar con ninguén máis. Agardar á calada mentres observo o uso partidista da web do Concello que nunca lle consentiríamos ao PP. Aturar pacientemente a deriva tabernaria do blog da organización, dedicada agora a discursos chouriceiros (así, literalmente). Gardar incómodos silencios mentres xente da vila che describe a penúltima actitude lamentable dalgún membro do goberno (como insinuarlle aos comerciantes que a súa campaña de "EU corazón MUGARDOS" era publicidade encuberta a prol de Esquerda Unida [!?]). Demencial.

Pero resulta que a miña miopía política impídeme ver máis intereses que os do propio país, e os da miña propia vila. Velos á miña maneira si, como cada quen ten a súa propia visión das cousas. Eu, á miña visión mugardoscéntrica do universo, adoito darlle un toque... chamémoslle "galeguista", e digamos que "participativo", ou todo o que se poida. Outros terán outro xeito de ver as cousas. Totalmente lícito mentres non se tente vender o que non se é.

Así que ficar inutilmente agardando tempos mellores, deixando pasar catro, oito, doce anos da vida observando como en Mugardos seguimos sen unha verdadeira Biblioteca, ou unhas bases de concesión de subvencións ás sociedades transparente, ou un desenvolvemento urbanístico racional e sustentable, ou uns orzamentos participativos prometidos xa fai oito anos e dos que nunca máis se soubo, ficar observando iso mentres desfollaba a margarida partido-país deixou de ser unha opción. Gañou o país. Gañou a vila. Así remata un capítulo e comeza outro. E sinto alivio.

Por min, Xosé Fernández Barcia pode dedicarlle toda a bitácora do BNG de Mugardos a leas de nula elegancia política con Juan Domingo de Deus, quen tamén entra gustoso no xogo do desprestixio da política. Poden gozar coma nenos do seu intercambio de ditos populares, citas célebres e montaxes fotográficas cutres e de pésimo gusto. Hai mundo máis aló da taberna mediática.

Boa entrada de ano. A ver se damos arrancado, que hai moito que dicir.

O urbanismo é cousa de homes

O que vedes é a composición das Comisións Informativas no Concello de Mugardos, divididas por xénero. É unha ollada superficial, mais deixa en relevo o camiño que aínda lle queda por andar á verdadeira igualdade entre homes e mulleres. A de Urbanismo e Industria, esa xoia da coroa de calqueira corporación, é copada en exclusiva polos homes de tódolos partidos, agás EU-IU, que ten unha única concelleira.

En xeral, a gráfica reflicte unha tendencia clara a deixar en mans dos homes a política económica e das mulleres a política social. Ata o punto de que ningunha comisión chega ao 60-40% agora que, por lei, si se cumpren as porcentaxes nas candidaturas.

Derrubada (en parte) a barreira numérica, chega o momento de derrubar preconceptos.

Breve cursiño para conducir por Mugardos (XXIII)

Desbandada

"Este vaise i aquel vaise,
e todos, todos se van,
Reganosa, sen accionistas quedas
que te poidan galeguizar."

Turismo de ida e volta

O turismo mugardés vive fundamentalmente da gastronomía. Pero é que tampouco podería facelo de moito máis. Segundo datos do Instituto Galego de Estatística no 2009 Mugardos tiña apenas 41 prazas de aloxamento, todas hoteleiras; o 9% das que ofrece Cabanas (onde 2 de cada 3 son prazas hoteleiras e a terceira corresponde a pensións), o 10% das que ofrece Ares (campamentos turísticos no 94%) ou o 64% das que ofrece Fene (todas pensións).
¿Que podería significar isto? Pois que a Mugardos vense a gozar do paseo marítimo, a xantar nas polberías do peirao, pero non a durmir. Que parte dos visitantes teñen que desprazarse ás vilas veciñas para pasá-la noite. Que esa mesma xente cea aquí, pero sae de copas fóra para non ter que coller o coche.
A insuficiente oferta de prazas de aloxamento é unha eiva coñecida. Seguramente a coñecen os promotores da conversión do Castelo da Palma en hotel, mais sería interesante atraer tamén proxectos máis modestos e menos problemáticos. Mellor para o comercio, mellor para a hostelería, mellor para o emprego. Unha fonte de recursos.

¡É a economía, caralletas!

Que ninguén se trabuque, é a troula, si, mais esa troula é como a auga que move o muíño. Benquerida carallería, o ano que desapareceu a Comisión de Festas de Mugardos, esgotada por un modelo baseado en poucas persoas para moito traballo e pouco recoñecemento, ese mesmo ano naceu a Comisión de Caralladas, reformulouse a festa, o xeito de nos divertir na semana grande da vila, cambiamos as orquestras e os cochitos por un concepto novo onde todos podiamos ser actores no canto de espectadores. E fixémolo entre toda a xente que quixo participar do nacemento das Olimpíadas de Peñas.

Os piares non son inxenuos. A organización colectiva é un reto non doado, pero os seus froitos multiplican a satisfacción. Cada persoa colaboradora séntese partícipe, porque o é, do resultado final. A festa ten que ser feita polo pobo e para o pobo e temos exemplos de como facelo. O pequeno empresariado pulpeiro é tamén parte fundamental. Bares, tendas, profesionais autónomos, todos saen gañando cando atraemos xente de fóra á vila. É a auga do muíño. E tamén por iso quixemos reter todo o que aquí xeramos cunha fórmula: os caralleuros. A Comisión de Caralladas apenas move euros en metálico. As empresas que agora colaboran coa festa só cuñan billetes válidos no seu propio establecemento. Todo queda na casa. Todo convida a volver a Mugardos. E a fórmula é transparente, anima a colaborar máis abertamente, estimula aos participantes, funciona.

Chamamos a atención de La Voz de Galicia, do Diario de Ferrol, de Radio Fene. Comezan a falar de nós nos concellos veciños. Eis a clave do éxito: abrirnos, recibir cos brazos abertos a quen xa ve en Mugardos unha alternativa de lecer, e non só no verán. O obxectivo é converter unhas festas de vila nunhas festas de bisbarra, primeiro, e o que teñan que ser, despois.

Benquerida carallería, benquerida veciñanza, andamos o camiño correcto, e nestos tempos boa falta fai. Pasade bo verán.

¿Hai alguén aí?

Primeiro foi mugardosnet.iespana.es, que naceu da teima de demostrarlle a aquel goberno municipal do 2002 que se sen cartos nin medios se podía facer unha web de información municipal digna, co que se gastaran naquel despropósito xa desaparecido de www.mugardos.net poderíase ter feito algo moitísimo mellor. A experiencia durou dous anos. Rematou cando o tempo dispoñible para mantela (aquela era unha web totalmente artesanal) e as fontes de información menguaron.
Nese momento (decembro do 2004) naceu este caderno de bitácora, ainda que non foi ata ano e medio despois cando decidín que a súa liña sería a de mesturar dúas paixóns: o deseño gráfico e Mugardos. En paralelo xurdiu un foro do que saíron grandes debates, si, pero tamén graves acusacións persoais a este ou aquela dende o anonimato dos nicks covardes. O foro foi o primeiro en caer. O respecto ás súas regras básicas comezouse a perder no tempo no que os veciños de Meá decidian pecharse durante o verán do 2007 na Casa Consistorial, visibilizando, unha vez máis, que a pranta de gas partira a sociedade mugardesa en dous. Logo veu o caso Virgin e, en resultas, o foro saltou polos aires.

Este blogue aínda tardou bastante máis en morrer, pero o seu punto feble quedara xa en evidencia: o vandalismo ideolóxico dos agochados. E durante outro ano e pico continuei con esta bitácora, que foi virando na súa temática procurando esquivar as deposicións intelectuais duns poucos.

Pero chegaron as redes sociais, o Facebook, o Twitter, e con elas as persoas con nome e apelidos, as opinións entre amigos, os debates constructivos, o falar de todo un pouco segundo lle veña (malia haber moita xentiña monotemática). Coas redes sociais desaparecían os insultos anónimos, as acusacións baixo nicks, a gresca verbal. E manter este blogue comezaba a dar moita preguiza.

¿Para que volvo, entón?

Para poder falarlle desta vila ao mundo, e non só ás amizades previamente aceptadas. Para que escoite quen queira, e non só a quen eu lle deixe. Para berrar máis alto, porque sigo tendo cousas que dicir do que Mugardos é, do que Mugardos podería ser, do que en Mugardos acontece. O público é outro, é distinto, compórtase distinto, e non sempre para pior. A ver o que da de si. Ogallá prenda.

3, 2, 1... volvemos.

Recomezamos

Logo dun ano algo haberá que contar. Algo haberá que dicir. Algo haberá que facer.