Da longa estirpe caralletas

Quixera ter escrito esta entrada onte, ou hoxe cedo, a tempo para convencer aos últimos preguiceiros, pero as cousas ás veces só son como poden ser, non como un quixer.

Conta a Historia, tantas veces desmentidora dese "antes a xuventude non era así", que á xente da volta levoulle pouco tempo facer do Voto de Chanteiro unha xolda máis pagá que devota, escenario de situacións"pouco edificantes para a moral". Unha tendencia natural nesta vila pulpeira.
Cos anos a carallada fíxoselle moito aos da banda de alá da ría e os de Ferrol dixeron que, Carmiña, lo dejo. Corría a primeira metade do XIX. Aos da Graña tamén lles viña grande a troula e baixaron do carro "desde que un año se embriagaron, cayeron al mar y hubo ahogados y con ellos cayó la imagen de S. Roque que traían en procesión". Ares tomouse o pulso e comprobou que o xen caralleta dos pulpeiros non corría polas súas veas e foi o derradeiro concello en apearse. Fomos quedando sós, o mar, a festa e máis nós. Máis de seis séculos despois continuamos a tradición dos novos avós, os avós dos nosos avós, os avós dos avós dos nosos avós... Os únicos que mantivemos a tradición festeira que Ares recuperaría xa no 1954, case 120 anos despois de escagarriñar pola pata abaixo, fomos os mendas lerendas. Fomos Nós, os Caralletas. Que siga a troula.