No outono do 1995 a TVE 1 presentaba El Semáforo como a nova creación de Chicho Ibáñez Serrador. Andaba eu nos 18 anos, pero aquel programa xa me parecía unha garrulada feita por e para que la gente de ciudad fixese mofa da recua de miñaxoias que desfilaban cada semana. Xusto 10 anos despois, no outono do 2005, nacía Cuatro como unha nova canle de televisión dirixida ese público progre pero sin pasarse. Programas como Callejeros convertíronse na súa bandeira. O formato non deixaba de ser, basicamente, o mesmo que o de "El Semáforo": convertir xente marxinal en producto de entretemento. Igual de noxento. A versión refinada do lixo televisivo que consumen as clases populares en Tele 5, pero para aquela que se cre clase media.
O luns 13 de agosto esa canle, Cuatro, emitiu un novo episodio de "En el punto de mira", un programa que xa vai pola terceira tempada e que é ao xornalismo de investigación o mesmo que a homeopatía á medicina. Tocaba viaxar a Galicia para descubrirnos o narcotráfico, o furtivismo e a crise do polbo. Logo de escoitar diretamente da xente do mar como este foi desaparecendo das rías ocorréuselles pasar pola XXVIII Festa do Polbo de Mugardos para deslizar a sospeita de que o que se servía era polbo africano. Así, sen máis. Coa escusa de darlle voz aos primeiros que pasan, como se emitisen en directo. Co único contraste da concelleira que insistía en que o polbo ten todas as garantías de ser galego, que o é. A pseudorreportaxe enfatizaba nas sospeitas. Non tivo a ben documentar nada do que insinuaba. Tirou a pedra e escondeu a man, porque do que se trataba era de entreter, de dar que falar á volta das vacacións no gastrobar de Chamberí. E así foi como Cuatro convertiu nun produto de consumo capitalino as desventuras provincianas, vendendo esa Galicia escura, de xente que non quere falar de Sito Miñanco e mete gato por lebre no marisco.
Canto dano gratuíto lle pode ter feito o xornalixo a décadas de traballo a cambio dunhas risotadas de verán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario