24/12/14

10 entradas para resumir 10 anos de Artritris



Non vou dicir aquilo de “parece que foi onte”, porque realmente non mo parece. Logo de peneirar as 452 entradas deste blogue para podervos ofrecer esta escolma, a un quédalle a sensación de que pasou moito tempo e moitas cousas. E que cada unha das etapas polas que atravesou Artritris, tanto a nivel de contidos como de vitalidade, foron dalgún xeito un reflexo do que acontecía no mundo real.

Non me vou poñer moito máis cerimonioso, así que velaquí tendes, en estrita orde cronolóxica, as que considerei as entradas que resumen a miña visión do que foi Artritris nestes 10 últimos anos:

1. Breve cursiño para conducir por Mugardos (I)


Comezaba aquí a que probablemente sexa a serie de entradas máis regular no tempo e que menos mutou. A camiño entre a brincadeira e a denuncia directa, a propia anarquía circulatoria da vila (unha constante) e a planta de gas foron as principais protagonistas dos sinais da Dirección Mugardesa de Tráfico. E sen embargo, o seu capítulo máis célebre tívoo cun SOTP: a resaca da festa de entrada no 2006 que se fixera dura de máis a uns operarios mozos. Comentáranme a anécdota e alá fun botarlle unha foto mentres unha veciña pedía clemencia para os responsables. Pode que fose a primeira publicación transmugardesa do blogue, xa que a foto conseguira saír e facerse notar na web dos desaparecidos Aduaneiros sem Fronteiras, nunha sección que dedicaban a “idiosincrasia” galaica. Tamén comezaban a deixarse ver os do todo-vale, elevando calquera anécdota a unha cuestión política. Aos poucos días ficaba corrixida, pero xa dera moitiño que falar.

2. Francisco Martínez Leira «Pancho»


Esta entrada era a primeira de algunhas homenaxes, coas que salpiquei a bitácora ao longo destes 10 anos, a un home que aínda hoxe segue a ser unha lenda na casa. Pancho era o irmán da avoa Maruja, o home que loitaba contra a ditadura, o familiar sobre o que redactaba fose no colexio ou no instituto os traballos de clase entrevistando os avós dunha e outra parte da familia nunha historia circular (vítimas e verdugos en pólas distintas da mesma árbore). O vindeiro 31 de decembro fai 60 anos do asasinato do último guerrilleiro en activo de Galicia e xa se lle prepara merecida homenaxe entre xentes da súa vila natal (Pontedeume) e vital (Mugardos).

3. ¡Ámote Mundo!


Poderá haber quen pense que esta entrada non merece estar entre as 10 mais significativas do blogue. Para min, en cambio, é unha das que mellor condensa o seu espírito: unha ollada retrospectiva, un agradecemento eterno ao legado intelectual de Antón Cortizas e Agustín Fernández Paz e unha chispa inicial que prendía unha mecha. “¡Ámote Mundo!” convertíase semanas despois nunha iniciativa para arrexuntar a toda a xeración de alumas e alumnos do Unión Mugardesa nados no 1977. Conseguímolo e a noite das festas do 2007 na que volvemos xuntarnos moita daquela xentiña (mestras/es incluídos) é das mellores lembranzas que un garda na memoria.

4. O foro de Mugardos


O foro herdárao Artritris da desaparecida Mugardos en Internet e por épocas era un auténtico fervedoiro social. No foro dábanse debates máis e menos constructivos, nacían e morrían personaxes virtuais, algúns aproveitábano para facer campaña electoral e había incluso quen declaraba o seu desamor publicamente. Eran tempos nos que non abrollaran ainda o Facebook ou o Twitter e o anonimato creaba auténticos monstros. Pechárao unha vez para volvelo abrir pouco máis dun mes despois. Malia que a bronca política era habitual, desactiveino definitivamente cando á volta dunha viaxe atopei un longo fío de descualificacións íntimas dunha anónima a un rapaz con nomes e apelidos. Estar pendente a cada momento de que alguén pode estar empregando o foro que administras para difamar a outra persoa non deixa vivir en paz.

5. Os “un ou dous” veciños de Meá (día 1)


O peche dos veciños de Meá, facendo fronte ao inicio da actividade dunha Reganosa inzada de irregularidades, supuxo un antes e un despois en moitos aspectos. A nivel social Mugardos partíase en dúas metades e eu tomaba parte por unha delas, coas súas consecuencias. Durante varios meses pola vila pasou moita xente en solidariedade coa veciñanza de Meá pechada na Casa do Concello, afortaláronse lazos coa mesma intensidade coa que romperon relacións políticas e persoais. Durante os meses do encerro a web recibía milleiros de visitas, o portal de novas sociais Chuza! era unha fonte continua de enlaces apuntando a ela, os contidos aumentaron a súa carga política e a figura dos trolls anónimos viviu a súa época dourada. Xa nada volveu ser o mesmo, nin dentro, nin fóra da web.

6. E o Rei do Ránking das Rondas é...


Artritris fuxía da confrontación política retomando o camiño das iniciativas sociais. Ocorréuseme lanzar unha enquisa para decidirmos cal dos bares da vila era onde máis prestaba botar unhas partidas aos dados entre bos viños, boas cervexas e bos pinchos. Gañou o Trope. O de xogar aos dados sempre tivo un forte arraigo en Mugardos e honrar esa tradición celebrando en datas sinaladas un campionato semellaba boa idea. E en vista do resultado, debeu sela: o “Ránking das Rondas” celebrou 20 edicións ao longo de 6 anos e chegou a xuntar 200 persoas entre o Trope e O Fol (xa non cabían nun só local). No Trope aínda se poden ver, como se dun museo se tratase, os 20 carteis que as anunciaron.

7. Onde o mundo se chama Mugardos


A entrada máis intimista de todas e, dalgún xeito, a que define de xeito máis gráfico o que é Artritris: a visión mugardoscéntrica do mundo. Comentándoa aparece “Maximilien”, personaxe que xa viña sendo habitual e con quen comezaba a tecer unha relación de admiración mutua nada no mundo virtual para facerse de carne e oso e chegar ata hoxe.

8. Os cromos do Galicia


Foi, no seu momento, a iniciativa coa que obtiven maior satisfacción persoal. O día que os cromos-tarxeta saíron do prelo fun directo á Pedreira onde adestraban o primeiro e segundo equipo. En poucos segundos estaba arrodeado dun lote de xogadores e adestradores botando unhas boas risas (coido que cun pedaciño de fachenda) véndose eles mesmos onde adoitaban ver Bebetos e Romarios de cativos. O dos cromos funcionou tan ben que en só dúas semanas superáranse as previsións de vendas e houbo que reimprimir. Nos anos seguintes tentei repetir o proxecto pero unha ampliación mal calculada da primeira vez e xiros inesperados da vida, despois, fixeron da primeira a única edición dos cromos do Galicia.

9. Descifrando as claves electorais


"A loita por un mundo mellor é a única forza que xustifica a vida".

A cita é de Agustín Fernández Paz, nunha entrevista que lle fixeron na Radio Galega a comezos de ano na que tiven ocasión de participar como ex-alumno seu. El, Antón Cortizas, César Pita... foi xente que deixou unha fonda pegada no meu xeito de ver e interpretar o mundo. Dun xeito ou doutro, desde cativo sentín a necesidade de estar activo socialmente: no colexio, no instituto e nos tempos de Compostela, pero non alí, onde me sentín perdido, senón enfocado en Mugardos, o espazo de confort. Fíxenme "coleccionista" de cantainformación sobre a política mugardesa caia nas miñas mans desde que puiden votar (1995), e do 2002 ao 2007 participei activamente no BNG, abandoándoo no 2010 por causas que neste blogue aparecen ben debulladas. Todo isto tenta explicar como en boa medida a política ocupa un bloque principal dos contidos de Artritris: gosto da análise de datos, das claves políticas, dos debates nos medios e a presenza de cada organización nas redes sociais. Do contraste de todo iso. Un bo amigo defíneo como que "me gusta a fabada", e non podo negarllo, mais fun vendo que a fabada goza de moita máis xente adepta en ruidoso silencio con tantas ou máis gañas de loitar por ese mundo mellor ao que apunta Agustín.

10. A festa das vacas fracas


Mugardos, o deseño gráfico, a política, as estatísticas e as iniciativas sociais foron o fío condutor desta bitácora, combinadas en distintas proporcións segundo a época. Era cuestión de tempo que aparecesen as primeiras infografías e fixérono nesta entrada dedicada a explicarlle ao mundo en que consistía iso da Comisión de Caralladas, unha argallada popular, asemblearia e autofinanciada que tentou con éxito romper o molde das festas patronais tradicionais, para facer do pobo-espectador un pobo-actor. A cousa funcionou e desde hai 6 anos Mugardos acumula páxinas na prensa online e no papel, entrevistas na radio e programas na televisión co gallo das Olimpíadas de Peñas do verán, aínda que houbo moito máis que iso e a semente, por fin, semella prender entre a rapazada pulpeira que terá que dar o relevo.

As infografías, pola súa parte, comezaron a asumir un papel protagonista en Artritris, malia que ás veces o choio que dan (fundamentalmente recadar os datos) obrígame a espacialas no tempo. Pero... e o bonitas que quedan?

Fican no peto un lote de entradas que podería poñer: a xente ilustre, a bichería que tamén é mugardesa, as brincadeiras gráficas que se converteron en camisolas, as análises ás webs locais, os resultados da hipotética fusión Ares-Mugardos que hoxe non semella tan hipotética... En fin, isto de ter que escoller só 10 foi un sufrimento, menos mal que non volve tocar ata o 2024.

16/12/14

Mugardeses ilustres: Juan Vázquez "Anido"



"De existir, a alma da xente ten que ser aquelo que a fai perdurar no tempo e na memoria máis aló do seu paso polo mundo".

Non é a primeira vez que comezo así unha entrada neste blogue, e probablemente non sexa a última. Hoxe quixera honrar a memoria dun home que defendeu os seus principios en tempos nos que podía custarche a vida reproducindo un recurte de prensa de hai moitos anos*.

Cinco chicos de entre 14 y 16 años estaban jugando a la entrada de la localidad ferrolana de Mugardos cuanto los falangistas tomaron la ciudad. Juan Vázquez era uno de los más jóvenes: "¡Arriba España! Nos dijeron al vernos. No entendíamos nada. Pero sabíamos que nada bueno estaba ocurriendo".
El grupo de falangistas va a por el mayor. Juan y los otros tres chicos huyen hacia una casa situada a escasos metros de donde minutos antes estaban jugando. Sus juegos se acaban en ese momento. Desde la vivienda en ruinas, son testigos de las primeras acciones de los golpistas en Mugardos. "Le dieron una paliza tremenda y luego se largaron a sembrar el terror", dice Juan, tras reconocer que si no fuera tan joven también sería fusilado.
Su lucha contra la represión franquista comenzó en el año 49. Los vecinos de Mugardos contactan con Juan. Desde ese año se convierte en enlace de la guerrilla. Una docena de hombres trabajan sin descanso durante tres meses para construir un zulo junto a la casa de Juan, en la zona de la bodega. En él se refugian los guerrilleros. El zulo es utilizado durante dos años, hasta que un guerrillero es torturado por los falangistas hasta que confiesa el escondite de los "rebeldes" de la aldea.
El 18 de julio de 1951 varios agentes de la Guardia Civil rodean la casa de Juan y la rocían con gasolina. "Nuestro vecino —relata— era teniente coronel. Al ver lo que estaba ocurriendo salió casi en paños menores y les pidió que no prendieran fuego a la casa". Pero los guardias desoyeron las palabras de aquel que parecía no tener autoridad alguna. "No tardó ni un minuto en volver a salir de la casa. En esta segunda ocasión lo hizo con el tricornio y en lugar de pedir el fin de la acción, lo ordenó. En esos momentos, los fascistas acataron la orden", recuerda Juan, que fue arrestado junto con su esposa Carmen. Él se enfrentó a una condena de 13 años de prisión y su esposa estuvo nueve meses encarcelada. Su abuela se encargó durante ese periodo del cuidado de la única hija de Juan y Carmen, que entonces tenía 7 años.
Cuando sale de prisión, Juan se siente tan encarcelado como entre rejas. Sabe que vaya donde vaya estará vigilado y que su vida y la de su familia están en peligro. Tras meditarlo durante meses, Juan decide irse a Suiza, donde permanece exiliado desde 1970 hasta 1977. En vísperas de la democracia, regresa a Ferrol.

Tamén aquí vemos a Juan Vázquez nos primeiros minutos da homenaxe a Francisco Martínez Leira (Pancho), Manuel Bastida Franco (Chone), Florentino iglesias Varela, Joaquín Seco Franco, Román Díaz Díaz e Andrés Dopico Otero en Meá o 1 de Maio do 2009.



*Non me consta a fonte.

26/11/14

Mugardesas/es ilustres: comunidade do IES Mugardos



Con máis de 2400 reproduccións en menos dunha semana, apostaría que estamos perante o primeiro vídeo viral 100% mugardés, protagonizado polo alumnado, profesoras, profesores e persoal non docente do IES Mugardos, que apunta unha cuestión social fundamental: a igualdade entre mulleres e homes, e que o fai mobilizando principalmente á mocidade nun momento onde conven erguer a garda, xa que os datos sobre malos tratos na adolescencia repuntan.

Que rule.

14/11/14

A renovación política en Mugardos



As claves dos debates políticos mudan cos tempos e nesta época de esgotamento constitucional que nos toca vivir unha das cuestións que máis a cotío se pon enriba da mesa é o da rexeneración e renovación. A limitación de mandatos e os seus efectos na dinámica interna dos partidos, que os levaría á formación constante das súas bases. A crear canteira e desenvolver proxectos sustentados en principios sólidos máis que en persoas perennes.

No actual periodo democrático levamos vivido 9 eleccións municipais das que podemos extraer algúns datos interesantes:

Mandatos acumulados


Desde o 1979 o número de mandatos que o conxunto dos 13 concelleiros/as do Pleno acumulaban foi medrando constantemente. Obviamente, naqueles primeiros comicios tódolas persoas resultaban elixidas por primeira vez, polo que os seus mandatos acumulados eran 0. No 2003 o promedio subira ata 1,7, o que quere dicir que, de media, cada concelleiro/a do mandato 2003-2007 acumulaba case oito anos previos de experiencia. Desde entón a tendencia moderouse ata os 1,2 mandatos promedio das 13 persoas que tomaron posesión da súa acta no 2011.

Os pata negra da política mugardesa


Dos/as 85 representantes dos últimos 36 anos só 11 superaron os dous mandatos. Manuel Fariña Doval é o caso máis paradigmático (32 anos, 8 como Alcalde, 16 na oposición). Tras del Ramón Toimil Saavedra, outro ex-Alcalde que o sería durante 12 anos e que en total permaneceu 24 con asento no Salón de Plenos. Emilio Varela Deibe é, xunto con Fariña Doval, quen máis tempo pasou na oposición (16 anos dun total de 20). Pilar Díaz Otero fíxoo durante aproximadamente 14 anos e é actualmente a representante máis veterana do Concello, con 20 anos ás costas. Xosé Fernández Barcia e Moisés Rivadulla Fernández (ambolos dous do BNG) son os únicos nesta lista que sempre formaron parte do goberno. Rosa Gómez Limia e Juan Domingo de Deus, pola contra, viviron os seus 12 anos na oposición. Se ben Juan Domingo de Deus, unha vez nomeado candidato tamén para o 2015, será o primeiro en recuncar por cuarta vez sen experiencia de goberno.

Maioría masculina


Máis homes pasaron polo salón de plenos durante máis tempo. 60 das 85 persoas que representaron á veciñanza foron homes, por tan só 25 mulleres. De media, eles permaneceron 6,15 anos fronte aos 4,24 anos delas. O primeiro dos datos comeza a corrixirse desde o 2007 coa lei de paridade que obriga ás candidaturas a presentar entre 2 e 3 mulleres entre os 5 primeiros postos. Non sirve isto, sen embargo, para igualar a media de tempo de permanencia, xa que ata 7 das 10 mulleres que tomaron posesión do cargo desde entón non serán quen de completar os seus primeiros catro anos.

A corporación actual


6 dos 13 edís actuais acumulan, con este, un mínimo de dous mandatos. Outros 7 non tiñan experiencia anterior. As caras novas son principalmente do PP (3), seguidos por EU (2) e BNG e PSOE (1). Entre as 6 persoas que cumpren xa alomenos dous mandatos está o actual Alcalde, Xosé Fernández Barcia, que anunciaba hai uns meses a súa intención de retirarse da primeira liña. Fica por saber quen tentará poñer en valor a experiencia e quen a renovación na convocatoria ás urnas do vindeiro mes de maio.

"Estes son os datos, súas son as conclusións".

19/10/14

Mugardeses ilustres: Damián Alonso


A gastronomía pode que sexa a principal fonte de satisfaccións para a xente de Mugardos: motor económico, suxeito de prestixio crecente (comprobade como o polbo á mugardesa chegou á cociña malagueña), e berce de profesionais da hostalería. Damián Alonso é hoxe por hoxe un dos principais embaixadores da cociña galega alén do Atlántico. Unha reviravolta da historia que fai que agora sexamos nós os que exportemos productos desta terra.

08/10/14

40 anos en Punta Promontorio



Hai hoxe 40 anos, o 8 de outubro do 1974, comezaban as obras do que sería o complexo industrial de Punta Promontorio. Primeiro para acoller DESSA (Deslastres y Desgasificaciones, S.A.) para dar servizo aos asteleiros de Astano e Bazán. Esta mercouna Forestal del Atlántico no 1987, que no 1989 engadía unha fábrica de colas que non respectaba os 100 m. de servidume de protección. No 2000 consumábase o recheo ilegal de 122.000 m² que daban cobertura á solicitude de instalación de Reganosa, quen malia sentenzas sucesivas iniciaba a súa actividade no 2007.
Deslastre, desgasificación, fábrica de colas, regasificación... todo nun paquete de 650 ferrados envolto con papel de imprimir leis, xa que non serve para facelas cumprir.

Soprádelle as candeas vós, que a min non me apetece.

09/07/14

A Liga Galega de Traiñeiras "A" para xente despistada



Agora que comezou o verán, que comezou a tempada oficial da Liga Galega de Traíñas, que o Club do Mar de Mugardos arranca entre as catro mellores embarcacións, que en quince días chega a Mugardos coa IV Bandeira da vila e que cada semana temos oportunidade de xogar a porra ocorréuseme presentarvos esta infografía facendo un breve repaso da traxectoria de cada clube e algunhas claves visuais para que as identifiquedes o vindeiro domingo 27, a partires das 12:00, desde o peirao.

02/07/14

A axenda imprescindible para o verán mugardés



A estas alturas poucos debedes quedar sen smartphone, ese mancontro de última xeración que para o último que empregades é para facer chamadas telefónicas. Pois se buscades por aí habedes de atopar unha app que vos sincroniza o Google Calendar, un calendario que vos vai notificando os eventos que tedes anotados na vosa axenda, ou os das axendas públicas aos que estades subscritos. E isto último é o que vos estou presentando: unha axenda pública cos eventos sociais, organizados por calquera tipo de entidade, que van xurdindo en todo o municipio de Mugardos neste verán do 2014, desde San Xoán de Piñeiro ata Mugardos, desde a Comisión de Festas de Meá e a Comisión de Caralladas ata o Club do Mar de Mugardos ou o Concello. Podedesvos subscribir a ela desde ese botonciño da esquina inferior dereita. O resto do verán poderédela consultar tamén na columna dereita deste mesmo blogue.

Recomendable para estar á última, que sei que sodes xente de estar á última.

13/06/14

Criterio



criterio

substantivo masculino

  1. Norma ou elemento que serve de base para xulgar algo. Existe un criterio ríxido de selección para entrar nese corpo. Non ten un criterio claro de como actuar nese caso.
  2. Maneira de xulgar ou opinar sobre algo. Cada un segue o seu criterio á hora de votar. Unha persoa sen criterio propio. Sinónimos: opinión, parecer², xuízo.

E as reflexións subseguintes:



E a guinda do pastel:

26/05/14

Europeas 2014: mar de vento ou mar de fondo?



As primeiras reaccións que vin na rede desde que se coñecen os resultados oficiais das eleccións europeas de onte foron as de Juan Domingo de Deus e José Antonio López Sueiro, do Partido Popular, sinalando que foron o partido máis votado en tódalas mesas do municipio de Mugardos. É certo.

Na mesa única da sección 001 de Mugardos, a de censo máis amplo, o reconto mantivo un empate técnico entre PP e AGE ata que se chegou ás papeletas da mañá (as do fondo da urna), que dispararon ao PP e provocaron unha remontada do PSOE ata situalo como segunda forza, que o sería tamén na suma total de mesas mugardesas, algo que non conseguía desde xustamente as anteriores eleccións europeas (nas do Parlamento Galego e Municipais foi terceira e cuarta respectivamente). Tamén o PSOE podería sorrir.

A AGE (en Europa) duplicou o número de votos que a candidatura de Esquerda Unida obtivera no 2009. Incluso conseguiu situarse no segundo lugar na mesa da Pedreira. A coalición de Anova - Esquerda Unida - Espazo Ecosocialista podería ver aí a consolidación da súa alternativa. Pero é que ademais, entendendo Podemos como a outra parte do grupo Esquerda Unitaria Europea - Esquerda Verde Nórdica que apoia a Alexis Tsipras, estariamos falando da segunda opción con máis votos en Mugardos, por enriba dos socialdemócratas e a só 2,8 puntos de distancia do PPE (PP + VOX).

O BNG resistiu en Mugardos a irrupción de Podemos que o levou no conxunto do país a ser quinta forza. Nas parroquias foi o partido de Pablo Iglesias quen superou á "alternativa nacionalista", pero esta fíxose forte na vila e mantívose cuarta por uns escasos 4 votos.

Así que, visto deste xeito, todos quedarían contentos. Pero as linguaxes verbais e xestuais non cadran cando ninguén descorcha o champán. Entre outras cousas porque non se fixo especial énfase nestas eleccións. Os únicos actos políticos organizounos AGE (mitin o xoves 22) e BNG (mexilonada de peche de campaña o venres 23). PP e PSOE limitáronse a colar carteis e repartir volantinas. Nos colexios electorais a presenza de interventores/as e apoderados/as de PP e PSOE tamén foi escasa e ocasional e o BNG nin sequera apareceu ata o reconto no colexio da vila. Só AGE mantivo presenza continuada durante toda a xornada. Absolutamente nada que ver con eleccións municipais.

Daquela, que?


Estratexias públicas á marxe, o que hai (ou debería haber) é unha fonda reflexión sobre uns resultados que destrozan o bipartidismo. Ninguén semella atreverse a facer proxeccións en clave local, pero tanto a entrada triunfal de Podemos como a brutal perda de apoios aos dous grandes partidos estatais e o aumento moi considerable do voto a outras opcións, branco e nulo son cuestións que cómpre interpretar acertadamente. Se Podemos é un voto de esquerda, ¿que está dicindo a xente de esquerda que escolle esa opción fronte a AGE ou BNG? ¿Cara onde foron o 35% de votos perdidos polo PP e o 39,1% do PSOE? ¿Sopra mar de vento, ou mar de fondo? Opinen.

10/03/14

Breve cursiño para conducir por Mugardos (XXVIII)



Perigo: círculos viciosos.

No 2010 Xosé Fernández Barcia era nomeado candidato do BNG ás eleccións municipais do 2011. Facíao logo da entrada en tromba e sobre a campá de 19 persoas no Bloque, boa parte delas relacionadas con Protección Civil ou con traballos eventuais no propio Concello de Mugardos. Malia estar cheo de irregularidades, o BNG de Ferrol e Compostela desestimaron as reclamacións documentadas contra o proceso da metade da Asemblea Local de Mugardos.

No 2013 membros de Protección Civil e traballadores eventuais do propio Concello de Mugardos víronse beneficiados polas filtracións do exame de acceso ao GES (Grupo de Intervención Supramunicipal). Malia estar cheo de irregularidades, Xosé Fernández Barcia desestimou as reclamacións documentadas contra a proba, que posteriormente si serían admitidas polos xulgados.

O Alcalde de Ares, Julio Iglesias Redondo, engadíame hoxe mesmo vía Twitter o seguinte:



Actualización 14/03/2014: Un novo apuntamento do Alcalde de Ares no Twitter sobre GES de Mugardos:



Actualización 29/01/2015: O Xulgado anula o proceso selectivo do presoal do GES de Mugardos.

"Con respecto a la circunstancia de que casi la mitad de los aprobados formaba parte de la Agrupación de Protección Civil del Concello de Mugardos, el juzgador considera que este hecho también constituye otro indicio de la posible filtración del primer examen del proceso selectivo."

17/02/14

Mugardos: 10 potencias



Un Dream Team. Iso mesmo podería ser o elenco de ilustres que este sábado 22 se darán cita na SAPG de O Seixo desde as 20:00 horas. Unha colección de xente deste municipio con cousas moi interesantes para contar e ser escoitadas.

En "Mugardos: 10 potencias" resúmense as capacidades non sempre (re)coñecidas de quen temos ao noso carón. Convídovos a facer a seguinte proba: convidade a un café a algunha das persoas relatoras, ou calquera outra a quen recoñezades un mérito especial (estamos rodeados delas). Preguntádelle con interese, escoitade e, sen vos decatar, abrollarán as ideas. Algo así será o que aconteza o sábado.

Cada un dos 10 relatorios disporá de 6 minutos e 40 segundos para presentar un tema no que destaca especialmente. Sen tempo a divagacións, indo ao concreto, ás ideas forza, cun denominador común en todos eles: a paixón polo que fan. Pode que polo nome coñezades alguén. Pode que de vista alguén máis. E moi probablemente moitas destas mugardesas e mugardeses ilustres sorprenderanvos co que non sabiades deles.

O proxecto é fermoso e ten percorrido. A lista de mugardesas e mugardeses ilustres non fica en 10. Hai moita xente máis ao noso arredor que pagaría a pena escoitar: Belén Toimil, Teresa Cameselle, Damián Alonso, Elisa Vázquez, Bernardo Máiz, Xoán Rubia... Facede a vosa propia lista e veredes como podería dar para moitas máis edicións.

A iniciativa recollérona xa Radio Fene e Praza Pública, e nos vindeiros días faranse eco dela algúns medios máis. Eu desde esta bitácora anímovos a asistir, escoitar e finalmente entablar conversas e intercambiar opinións e ideas entre todas e todos no post-relatorios.

Actualización: Tamén deron conta do evento en Ferrol 360 e Diario de Ferrol.

06/02/14

Breve cursiño para conducir por Mugardos (XXVII)



"Hoy la XUNTA ha realizado la entrega oficial del nuevo camión para el GES que ha cedido al Concello de Mugardos.

[...] En la provincia de A Coruña solo han sido 2 concellos los afortunados: Brión y Mugardos."

afortunado, da.
(Del part. de afortunar).
1. adj. Que tiene fortuna o buena suerte.
2. adj. Que es resultado de la buena suerte.

fortuna.
(Del lat. Fortūna).
1. f. Encadenamiento de los sucesos, considerado como fortuito.
2. f. Circunstancia casual de personas y cosas.

suerte.
(Del lat. sors, sortis).
1. f. Encadenamiento de los sucesos, considerado como fortuito o casual.
2. f. Circunstancia de ser, por mera casualidad, favorable o adverso a alguien o algo lo que ocurre o sucede.
Vaia potra temos e que criterios máis raros emprega a Xunta!

10/01/14

"Festa do Polbo"... e non pasou nada!



O Concello do Carballiño quere promocionar a súa "Festa do Pulpo". Se cadra sóavos esa máxima da publicidade que di "Que falen de ti, aínda que sexa para ben". Así que desde o concello do interior aplícanse o conto e lanzan aos catro ventos unha polémica artificial sobre a oficialidade do termo "pulpo" en lingua galega.

En Mugardos tamén tivemos "Festa do Pulpo". Unha castrapada que finalizou coa chegada de Evaristo Deus á concellaría de Política Lingüística co cambio de goberno do 2003. Non se lembra polémica ningunha, aínda habendo moita presenza social do castelán e o emprego do termo "pulpo" ser maioritario. Adoptouse o uso correcto en lingua galega sen máis. Engado, incluso, que as peñas atoparon no xogo de palabras un filón para as súas camisolas de ton humorístico. Sen o máis mínimo atisbo dese complexo ridículo que agora esgrimen desde O Carballiño (e fomentado por algúns medios de comunicación).

Así que, xente de todas partes do mundo: se queredes ir á "Festa do Polbo", tédela aquí en Mugardos cada ano, o segundo sábado do mes de xullo.

07/01/14

De ética política, honestidade e bimensualidades

O 31 de xullo de 2012 marchei ao paro. Traballaba como deseñador gráfico autónomo e os meus clientes (empresas e administracións públicas) caeran como moscas. Xa non me daba nin para pagar a cotización de 254,21 € mensuais. Os autónomos, ademais, marchamos ao paro sen dereito a prestación por desemprego. En fin: vivindo só e sen os ingresos mínimos para subsistir a estabilidade psicolóxica reséntese moito. Disto, por desgracia, sabe moita xente de primeira man. A frecuencia de actualización deste mesmo blogue foi un síntoma. Non será necesario afondar neste tema.

No inverno do 2012, logo de moitas voltas, acudín aos Servizos Sociais do Concello de Mugardos para informarme das posibilidades de obter algún tipo de prestación. Souben entón das "Axudas de Emerxencia Social" e do seu regulamento, que no punto 2.1 dicía:

Alimentación e hixiene básicas: 60 € bimensual, incrementando 20 € por cada membro da unidade familiar maior de 3 anos a partires do 2º membro. Máximo 140 € por axuda. Con carácter excepcional e por ditame da Comisión de Benestar, poderase conceder mensualmente.No caso de existir nenos/as menores de tres anos, a axuda verase incrementada en 100€ por cada un deles.

Asesorado pola Traballadora Social cubrín a solicitude e agardei pola burocracia. Entrementres, atopeime con este chío da Real Academia Española:



En estrita interpretación do regulamento, non corresponderían 60 € cada dous meses, senón 60 € cada quince días. Mellor para min. Mais entendín que se trataba dun erro e non fixen máis que comentarllo á funcionaria. Recibín a axuda en febreiro. Non a volvín solicitar máis. É fodido, moito, ver como da noite á mañá pasas de ser un cidadán perfectamente solvente a recibir axudas de emerxencia social.

Pero un día de decembro do 2012, nunha conversa con Mónica Fernández Linares (ex-BNG) e Mónica Martínez Regueiro (PP), apunteilles tamén o erro de redacción nun regulamento que fora consensuado entre BNG e PP nos tempos en que a primeira aínda pertencía ao Bloque. A partires de aquí, o teatro.

A farsa


Para daquela, cando a conversa reveladora, a relación de BNG e PP mudara. Os acordos do goberno nacionalista xa non adoitaban darse co PP, para facelo agora con EU. E en consecuencia, Mónica Fernández Linares abandonaba o BNG ficando coa acta como concelleira non adscrita e acusando á súa exformación de estar "sometida a los intereses de IU".

Neste contexto a errata na redacción do Regulamento de Axudas de Emerxencia Social pasou a converterse nunha arma contra BNG-EU. O PP aseguraba agora que a súa intención xenuína fora a de conceder axudas dúas veces ao mes.



Estraña periodicidade, tendo en conta que a) de ser certo, para definila a fórmula "quincenal" tería sido menos confusa, e b) no propio artigo do regulamento indica que "con carácter excepcional [...] poderase conceder mensualmente", o que fai pensar que a excepcionalidade consiste nunha necesidade maior, non menor. A cousa ía quedando clara.

Pero o PP porfiaba. Juan Domingo de Deus, nunha entrevista en TV Ferrol no pasado mes decembro do 2013, declaraba o seguinte:



Sobreactuación, populismo, cinismo... xulguen vostedes. Seguín insistindo nos motivos desa pouco común periodicidade. Se era certo que o espírito inicial era conceder 120 € mensuais, ¿por que optar por unha fórmula tan pouco definida? ¿Por que non mensual? ¿Por que, se realmente se quixera dicir "cada quince días", se había de optar por unha verba tan dada a confusións que ata a propia RAE advirte dos distintos valores semánticos? A resposta foi do máis pintoresco:



O PP estaba mentindo. Facíao de xeito interesado e sobreactuando, botando man da xente desfavorecida; asegurando, agora que xa non apoiaban o goberno, que eles pretenderan conceder o cuádruplo do que realmente tiveran intención. Ao sinalarlles o deshonesto da actuación acusábanme de ser eu o mentireiro, de ocultar un escuro interese por participar da vindeira candidatura de EU, etc.:




O seu discurso era claro: segundo eles, o PP consensuara co BNG unhas axudas de emerxencia que se habían de conceder nunha peculiar periodicidade quincenal, e o goberno BNG-EU estivera a incumprir o regulamento concedéndoas bimestralmente. Unha mostra da mesquindade da esquerda mugardesa, claro. Así que acudiron ao Valedor do Pobo, que obviamente, non puido contradicir ao dicionario, confirmando que si, que "bimensual" refírese a dúas veces ao mes.

O chío delator


Pero o discurso, malia insistente, presentaba tódalas dúbidas que expuxen anteriormente. E finalmente, nun descoido, confirmouse a pantomima:



Mónica Martínez confirmaba que, efectivamente, o da "bimensualidade" fora unha errata que eu lles comentara no seu día. Non era certo, por tanto e se non ficara claro xa, que o seu emprego do termo "bimensual" fose deliberado. Ata entón a súa concesión cada dous meses non causara ningunha denuncia e só desde ese momento empregárono politicamente, escenificando unha obra teatral oportunista e deshonesta.

O chío (tuit, se preferides) desapareceu aos pouquiños minutos, pero para daquela eu xa fixera captura de pantalla (xa non é a primeira vez que acontece e un vólvese previsor). Tamén borrou a longa conversa do Facebook que extractei aquí e, finalmente, bloqueoume no seu perfil Facebook.

A cuestión


Ou en plural: cuestións, porque entendo que son dúas:

Primeira: Sobre a necesidade de protección social. E para iso quen isto escribe vai máis aló das contías que se barallan e chama a apoiar a campaña pola Renda Básica Universal. Pola súa parte, EU forzou ao BNG a substituír o regulamento de "Axudas de Emerxencia Social" por outro de "Prestacións Económicas dos Servizos Sociais Comunitarios".

Segunda: Sobre a mentira como arma política. Non todo vale con tal de apañar votos. Precisamos representantes políticos dignos e consecuentes coas súas accións, cos cales se poidan manter debates construtivos, sobre se é mellor A ou B, e por que; e non discusións infinitas tratando de desenredar enganos.

Na redacción houbo un erro semántico. Eu mesmo, como beneficiario, puiden ter sacado proveito directo, económico. Nin o intentei, por principios, por honestidade. O PP coñeceu o seu propio erro a través de min. Desde entón pretende sacar proveito político del. Cuestión de ética.

04/01/14

10 anos



Ou 12, segundo se mire. Porque aquela web nacera no verán de 2002 e ficara conxelada no tempo desde decembro de 2004 para ver nacer esta bitácora. Servira de hemeroteca aínda durante algúns anos máis, ata que os servidores de iEspana deixaron de prestar servizo. Pero nestes días veño de descubrir o Arquivo de Internet, onde se almacenan varias instantáneas do que foi aquel recuncho de información mugardés que de cando en vez alguén confundía cunha web municipal oficial, facendo chegar ao meu buzón de correo mensaxes en demanda de información ampliada que remitía ao propio concello (daquela sen web a xeito).

Así que hoxe podemos volver consultar o que se argallaba nesta vila. Vellas iniciativas, antigas galerías de fotos, concursos, enquisas, crónicas deportivas... Un repositorio construído colectivamente (porque era moita a xente que aportaba regularmente información para compartir) que paga a pena ver e que xa é patrimonio común.

Pois quería comezar o ano con esta entrada. Unha década. Manda truco.