22/02/12

A vontade popular


"El bien siempre triunfa sobre el mal.
El crimen nunca compensa al criminal.
¡Cuidado! A veces engañan las apariencias:
el guapo suele ser casi siempre un bellaco al final."

(de "La cultura popular", Siniestro Total, 1996)

¿Que votamos cando votamos? ¿Por que o votamos: pola identificación cunhas siglas, polas propostas programáticas ou pola confianza nas persoas da candidatura? ¿Por todo á vez? ¿Polo peso de dúas das tres variantes, malia a desconformidade coa terceira? ¿Só polo peso dunha delas?

Pois mire, haberalle de todo. E o resultado da suma de todas estas motivacións será o número de votos de cada candidatura. Ata aquí todo o mundo democraticamente feliz. A partires de aquí, o lío.

Transfuguismo

Entendamos por tránsfugas aquelas persoas que, elixidas en base a un programa e en representación dunhas siglas, deciden unilateralmente rachar ambolos dous vencellos, conservar a acta que a lei lles blinda e facer política "por libre", as máis das veces culminada nunha moción de censura. Cousa mala (non por ilegal, que non o é) que deixa indefensas ás organizacións fronte aos seus cargos electos. Así, estas acudiron ao seu propio rescate cunha reforma da lei que as defenda fronte esta violación da vontade popular.

Pero o lío non remata aquí.

A vontade popular

Se temos claro que a vontade popular é o resultado da suma de apoios a unhas siglas, un programa e unhas persoas, calquera perturbación deste equilibrio (e digo calquera) estaría violándoa.

Mesmas persoas, mesmo programa, distinto partido

Exemplo claro desta perturbación é a situación actual no Concello de Teo, onde ata seis dos nove edís elixidos o 22 de maio do 2011 na candidatura do BNG causan baixa na organización a raíz do desvencellamento do Encontro Irmandiño da fronte nacionalista. A LOREG protéxeos fronte ás presións do BNG para que entreguen a acta e deixen correr a lista. Ningún problema para quen votase confiando na competencia do equipo de Martiño Noriega e o seu programa pero, ¿e aquelas persoas que o fixeron por fidelidade ao BNG, mesmo se fose Pol Pot o cabeza de lista? ¿U-la defensa da súa vontade? ¿Quen cuantifica cada grupo? O dito: lío.

Mesmo partido, mesmas persoas, distinto programa

Dámonos un paseo por esta fermosa vila mariñeira que é Mugardos e facemos un breve repaso da praxe política do seu alcalde: opacidade informativa, reparto discrecional de fondos públicos (falando claro: reparto de subvencións sen atender a criterios obxectivos nin sometido a votación), votacións fóra da disciplina da organización (matrimonios homosexuais), desmantelamento do Servizo de Normalización Lingüística... cousas todas elas lonxe dos principios programáticos teoricamente defendidos polo BNG, marca baixo a cal se presenta e representa. Ningún problema para quen votase polo carisma e bo facer de Fernández Barcia, pero ¿e aquelas persoas que votaron por un ideario político? ¿U-la defensa da súa vontade? ¿Quen cuantifica cada grupo? Máis lío.

Mesmo partido, mesmo programa, distintas persoas

E velaquí a única saída ética que o BNG atopa á perturbación teense: que marchen as persoas para substituílas por outras que manteñan a representación da mesma organización. A cuestión tamén deriva nun asunto económico (que non é menor). De non producirse a renuncia dos edís irmandiños o panorama resultante podería ser estrambótico: ¿preferirían os tres edís fieis ao BNG un alcalde do PP? A cousa agora está en 9 BNG (6 EI + 3 BNG) - 6 PP - 1 PSOE - 1 Ind. Ningún problema para quen votase BNG por fidelidade, pero ¿e aquelas persoas que, sen especial empatía co Bloque, confiaban no equipo encabezado por Martiño Noriega? ¿U-la defensa da súa vontade? ¿Quen cuantifica cada grupo? Moooito lío. E atención aos movementos de Máis Galiza, que o 11 de marzo podería decidir afastarse tamén da fronte nacionalista e multiplicar casos coma este.

En conclusión

A solución máis acaída, afastados de intereses partidarios, é procurar o máximo respecto aos intereses populares, a que o resultado sexa o máis próximo a unha interpretación obxectiva da vontade popular, a un acordo, pacto, avinza, convenio entre as partes en conflicto entre elas que, a diferencia do transfuguismo, non viola a maioría dos tres piares da decisión democrática. Eis a proposta do Encontro Irmandiño.

E Mugardos, ¿que?

Pois en Mugardos o lío non é tal tendo en conta a pax barciana provocada pola saída en bloque do groso da militancia defensora dos principios ideolóxicos. Fican persoas, partido e unha fermosa falla de escrúpulos... agás que unha hipotética saída de Máis Galiza do BNG dentro dunhas semanas fracture de novo un grupo de goberno e unha Asemblea Local que gozan dunha Alcaldía que xa custou outra fenda hai un ano. Aposten: ¿haberá apego ao posto ou aos principios políticos?

08/02/12

A festa das vacas fracas

Son malos tempos para as festas patronais tal e como as coñeciamos ata agora. Non temos que ir moi lonxe para atopármonos a desaparición das comisións de festas en Mugardos, A Pedreira, Pontedeume, Ombre; ou o anuncio do Concello de Narón da cancelación das festas do verán por causa da crise económica. Ás festas estacionais, como o Magosto ou o Entroido, non lles vai moito mellor. Asumida a súa organización dende hai moitos anos polos propios concellos, hoxe son das primeiras víctimas en padecer a nova anemia económica. "Se non hai cartos, non hai festa" semella ser o lema da administración local.

¿Que foi das festas populares?

Outrora froito do traballo do propio pobo a festa foise avellentando, esquecendo á poboación entre os 16 e os 40 anos –xustamente a máis festeira– para centrarse na fórmula cochitos+orquestra. Á mocidade quedábanlle os bares. A festa non se facía para ela nin ela facía a festa. E así, aos poucos, foi morrendo ao mesmo ritmo co que as comisións de festas tradicionanis esgotaban, sen relevo, os seus folgos.

A festa do pobo, para o pobo e polo pobo.

A Festa (en maiúscula) é diversión. É unha válvula de escape das tensións do ano, pero tamén unha bomba de osíxeno para o comercio e hostalería locais. Coa festa gañan tódalas partes. Mais, ¿como facer sen cartos? Podería haber varias respostas posibles, e aquí en Mugardos ofrecemos unha delas: converter á xente espectadora en protagonista; facer que o espectáculo sexa a súa propia diversión e o inxenio dos participantes un foco de atracción ao visitante. A idea, nestes lares, ven funcionando dende hai xa tres anos cunha fórmula eminentemente participativa e economicamente sostible. Moi barata.

O papel da administración pública é pretendidamente inexistente. O feito de non constituírse en Asociación Cultural inmuniza á Comisión de Caralladas fronte ao oscilante mundo das subvencións municipais e provinciais. Non quere axudas porque non as precisa. Ao máis que se ten chegado foi á coordinación de horarios co persoal técnico que xestiona as actividades organizadas polo Concello nas dúas primeiras edicións das Olimpíadas de Peñas (2009 e 2010). Agora xa nin iso. Porén, tanto o novo goberno municipal tende a invisibilizar un movemento puramente social que xa sobrepasa a súa capacidade de convocatoria como este movemento invisibiliza ao goberno municipal. Cada un ao seu.

O modelo mugardés podería ser exportable. Funciona e rescata o ambiente trouleiro que puido ter morto coa desaparición da Comisión de Festas de Mugardos logo do verán do 2008. Antes de chegar o 2009 nacera xa a Comisión de Caralladas. O que é e o que pode aportar como idea base para outras festas agonizantes tédelo aquí:


¿E agora que toca?

Entramos en tempo de Entroido e aquí, na vila de Mugardos, gozamos da particularidade de celebralo durante dúas fins de semana consecutivas, xa que logo do enterro da sardiña, cando en todas partes se gardaron os disfraces, aquí temos un sábado máis, ronsel do baile organizado durante anos polo Casino Mugardés. E así é como aproveitamos para que o primeiro deles –o que este ano cadra en 18– trate cada ano un tema. No 2010 foi a "oitenteirada" que trasladou a motísima xente da vila e –moi importante– un bo feixe de fóra dela ata os anos oitenta. No 2011 centrámonos en series e debuxos da televisión. E neste 2012 a máquina do tempo volverá a trasladarnos cara atrás coa "noventeirada" que engulirá aos locais da vila (a Comisión recibiu o apoio de absolutamente todos). Entroido e música, a fórmula infalible.

25/01/12

¿E se Mugardos e Ares se fusionasen?


Co debate sobre a fusión de municipios in crescendo resulta acaído botar contas unha vez máis de cal sería a composición dun hipotético Pleno da Corporación do Concello de Bezoucos, formado polos dous concellos que ocupan a súa península. E pouco tería variado extrapolando os datos saídos das mesas do 22-M-2011: a folgada victoria socialista en Ares mantería ao PSOE como primeira forza política malia o derrubamento mugardés; o PP tamén repetiría representación (agora cun peso máis equitativo entre as dúas formacións locais); o BNG sofriría a perda dun concelleiro a causa da perda de apoios en Mugardos; e EU-IU, malia non presentar candidatura nas mesas de Ares, viría reflectido o seu crecemendo do 70% en Mugardos coa obtención dun segundo representante no Pleno. Con isto, as matemáticas permitirían un bipartito "de esquerdas" entre PSOE e BNG (10 de 17 concelleiros) comandado polo actual Alcalde de Ares, ou unha fronte de esquerdas PSOE-BNG-EU (12 de 17) mantendo ao PP lonxe das opcións de obter alcaldía.

Ora ben, ¿e se fosen os tres concellos do sur da ría quenes realizasen a fusión para optimizar recursos? A poboación, que xa superaría os 20.000 habitantes, establecería en 21 os escanos do Pleno da Corporación. Fene (17), Ares (13) e Mugardos (13) suman agora 43 concelleiros. O resultado de extrapolar os datos das últimas municipais sería o seguinte:


O Partido Popular sería, agora si, a forza máis votada. Tería gañado 2 dos 4 edís máis con diferencia á fusión Ares-Mugardos. Os outros dous repartiríanse entre PSOE, que igualaría en asentos co PP, e o BNG. EU conseguría manter a representación plenaria, ainda que agora porcentualmente menos significativa, grazas á suma de votos de Mugardos e Fene.